Kağıtlara, seni yazıp yazıp silmek,
Çıkamadığım yolların sonunda senli kavuşmalar, acılar ve vedalar var..
Ne tam vazgeçebiliyorum ne de tam sevebiliyorum.
Ömrüm hep sen doluyken nasıl bu kadar eksik kalabildin bende.
Bu kadar çok olmamalıydın bende.
Bedenim neyse de ruhum çok yorgun…
Kaybolmuşluk ve Yorgunluk
Related Posts
Maziye Özlem ve İnsan Evrimi: Merhametten Bencilliğe
1960’lar, 70’ler, 80’ler derken; hep bir maziye özlem, hep bir hayıflanma içerisindeyiz. Komşuluklar, merhamet, insani ilişkiler vs. bu çağ hepimize biraz ağır mı geldi ne?Sorun yaşadığımız çağda mı? Toplumda mı?…
Okumaya devam edinGerçeklerin Gölgesinde…
Uyanmak ile uyanmamak arasında süzülüyorken gerçekler.Herhangi bir noktadan bambaşka bir noktaya mahallede çizilen doğrudaki yolculuklar mı? Yoksa dinlediğimiz, dogmatik hikayelerdeki süslü cümleler mi?Toplumun çizdiği resimdeki güneş olmak mı?Yoksa kaldırıma tebeşirle…
Okumaya devam edin