Bir vapur iskelesinin çıkış kapısında sessizce bana sarılmamanı bekleyen benim,

O uzun bekleyişin sonunda

İçimdeki kırgınlıkla konuşan da.

Beni görmeyen gözlerini görebilmekte yetti ya bana

Yağmurlu bir Ankara akşamından güneşli bir İstanbul sabahına uzanan zaruri bir buluşma oldu

Olsun be bununla avunacağım.

Sarılmaktan kokunu içime çekmekten vazgeçtim,

Sesini duysam, susacağım.

Nefesim kesilecek gibi susacağım.

Ama her sesini duyduğumda ömrüm uzayacak.

Neyse çok uzattım yine.

Sen hoşça kal

Ben o sokaktaki lambanın altında beklerim seni…

Yakın olsa da ölüm…

Kahvaltı Hikayeleri ®©